Мэта:
стварэнне аптымальных умоў для развіцця адукацыйнай прасторы, арыентаванай на павышэнне якасці адукацыі і максімальную рэалізацыю індывідуальных магчымасцей усіх удзельнікаў адукацыйнага працэсу, фарміраванне асобы, гатовай да жыццёвым і прафесійным самавызначэнні.
Задачы:
забяспечыць умовы для далейшага ўдасканалення і павышэння якасці і выніковасці адукацыйнага працэсу праз:
выкарыстанне выхаваўчага патэнцыялу зместу вучэбных і факультатыўных заняткаў;
арганізацыю адукацыйнага працэсу на аснове і ў спалучэнні сістэмна-дзейнаснага, культуралагічнага, асобасна арыентаванага і кампетэнтнаснага падыходаў;
фарміраванне метапрадметныя уменняў і навыкаў, рэалізацыю міжпрадметных сувязяў;
удасканаленне работы па выяўленні, развіцці і падтрымцы высокаматываваных навучэнцаў, забеспячэння іх асобаснай і сацыяльнай самарэалізацыі;
арганізацыю вучэбнай дзейнасці вучняў з улікам іх індывідуальных магчымасцей, схільнасцей, здольнасцей, накіраваных на профільную і дапрофільную падрыхтоўку вучняў;
удасканаленне кантрольна-ацэначнай дзейнасці педагогаў;
выкарыстанне сучасных адукацыйных і інфармацыйных тэхналогій, актыўных форм і метадаў навучання і выхавання, якія спрыяюць фарміраванням
«Як цяпер памятаю пах фарбы, свежасці, і, самае галоўнае – адчуванне прастору, святла. Усё здавалася вялікім, нават велізарным", успамінаў Мазан Рыгор Міхайлавіч, адзін з першых выпускнікоў школы.
На парозе школы вучняў сустракае Глінскі Уладзімір Антонавіч-першы дырэктар школы. Такі малады!... Так, яму было 20 з невялікім, а ён ужо быў прызначаны на такую адказную пасаду. Усе, хто яго ведаў, з вялікай любоўю адклікаліся аб ім: сціплы, усімі любімы, добры чалавек, выдатны арганізатар, гаспадарчы, які шмат зрабіў для росквіту школы.
Усё змянілася ў жыцці людзей 22 чэрвеня 1941 года. Гэта страшнае слова «вайна» ўварвалася ў сцены школы. Пайшоў на фронт і дырэктар школы Уладзімір Антонавіч Глінскі. Не мог ён паступіць інакш, бо гэта быў абавязак яго і тысячы іншых перад школай, перад горадам, перад краінай. Скончылася вайна ў Беларусі. У 1944 годзе школа зноў пачала працаваць і была жаночай. У гэты перыяд ёю кіравала выстава Яўгенія Іванаўна, якая пачала яе аднаўляць і была дырэктарам да 1947 года, пакуль не прыйшоў з вайны Глінскі Уладзімір Антонавіч.
1957-1967 Новая старонка ў гісторыі краіны і ў гісторыі школы. Знакамітыя шасцідзесятыя. Усе зачытваліся вершамі Еўтушэнка, Акуджавы, Вазнясенскага, засыпалі пытаннямі настаўнікаў гісторыі, літаратуры. У паветры лунаў дух свабоды, ішлі спрэчкі паміж фізікамі і лірыкамі аб прызначэнні і карыснасці дзейнасці для грамадства. І выхад быў знойдзены! Ліўшыц Раіса Яфімаўна-настаўнік рускай мовы і літаратуры, прапанавала дзецям стварыць рукапісны часопіс «Наш сучаснік».
Гукаў Павел Ермалаевіч кіраваў школай з 1965 па 1977 год. Чалавек гераічнай лёсу, выведнік, - Павел Гром, узнагароджаны дзесяццю ўрадавымі ўзнагародамі за мужнасць і гераізм праяўленыя ў час вайны. А ў мірны час ім захапляліся вучні і настаўнікі-інтэлігентны, вытрыманы чалавек, заўсёды з павагай ставіўся да людзей. Настаўнікі, якія працавалі з ім, не памятаюць выпадку, каб ён павысіў голас, і не важна хто перад ім: настаўнік ці вучань.
У 1977 годзе школу ўзначаліла Костарева Валянціна Сяргееўна. Усе, хто працаваў з ёй, адзначаюць яе энергічнасць, прынцыповасць. Валянціна Сяргееўна шмат рабіла для добраўпарадкавання школы. Былі выраблены для школы бюст Маякоўскага і бюст Бахарава. У школе ўсё кіпела, набліжаліся летнія канікулы і, па традыцыі, ішоў пільны адбор у лагер працы і адпачынку «Маякавец», які размяшчаўся на базе саўгаса «Кісялевічы».
Цяжкая пара экзаменаў. Масква. Ідуць уступныя экзамены ў МФПІ, МІФІ, іншыя тэхнічныя ВНУ. Адказваюць нашы выпускнікі. Веды бліскучыя. Экзаменатары міжволі задаюць пытанне: «Дзе вы атрымалі такія веды?». А будучыя студэнты з гонарам адказваюць:». мы вучні
другой школы горада Бабруйска. Вучылі нас фізіцы і матэматыцы ў спецкласе Рохлін Давід Самсонавіч, Марон Святлана Ягораўна і Марон Уладзімір Яўсеевіч!» . – «Трэба ж, якая глуш, а гэтак вучаць!» - здзіўляюцца экзаменатары.
У 1982 годзе школу ўзначаліў настаўнік гісторыі Дылевіч А.С. з 1985 па 1992, У самы разгар «перабудовы», у школу прыходзіць малады і энергічны дырэктар Плаксіцкі Мікалай Рыгоравіч і ўносіць сваю лепту ў гісторыю школы. Пад яго кіраўніцтвам ўвысакародніваецца школьнае будынак: вестыбюль, упрыгожаны ляпным столлю, у кабінетах становіцца ўтульней.
У 1992 годзе, пасля доўгага мужчынскага праўлення, калектыў ўзначаліла жанчына – Рабава Святлана Пятроўна. У школе запанавала дзіўна цёплая атмасфера. Калектыў школы па большай частцы жаночы і хто як не жанчына можа лепш за іншых зразумець іншую жанчыну, дапамагчы ў вырашэнні як прафесійных так і асабістых пытанняў. У гэты перыяд у школе адкрыўся клас з паглыбленым вывучэннем нямецкай мовы, дэфекталагічны пункт, пачаў працаваць школьны псіхолаг. Адрадзілася піянерская дружына, якая, па традыцыі, носіць імя героя вайны Барыса Сяргеевіча Бахарава. На працягу многіх гадоў у школе жыў і тварыў выдатны калектыў – літаратурна-мастацкі тэатр «быліна» пад кіраўніцтвам Есманскай Паліны Яфімаўны. Дзейнасць Тэатра пакінула глыбокі след у сэрцах і душах гледачоў і ўдзельнікаў тэатральнага калектыву. Паліна Яфімаўна гэтак жа была галоўным ідэйным натхняльнікам каманды КВЗ настаўнікаў школы.